Unha vez tiven un barco

Nacer nunha vila mariñeira, vivir a escasos metros do mar e na nenez xogar con amigos mariñeiros  non cabe dúbida que imprime certo carácter. Tanto é así que cando pasaba longas tempadas lonxe do mar botábao moito de menos, e nunha desas, que por razón de traballo estiven lonxe del, ocorréuseme mercar unha dorna, de madeira claro, moi xeitosa construída en Santa Uxía de Ribeira, así que lle puxen de nome “Uxía”.

Tiña case seis metros de eslora e motor de bancada. Paseino moi ben con ela en pequenas singraduras limitadas só aos fins de semana, e non todos. Os barcos necesitan mantemento, e mailos de madeira, e eu non lle podía dedicar todo o tempo que quixera, así que acabei prescindindo dela. Foi pasando o tempo, e xa de volta definitiva a miña vila  me fixen cun veleiro, un “Doufur” de nove metros que ese si era un barco, cunha cámara na que non lle faltaba nada, pero para min o máis importante é que era un veleiro no que poder navegar só impulsado pola forza do vento. Abordo era feliz pero co inevitable condicionante do tempo, pois o barco precisaba da miña atención malia que non navegara o que me condicionaba para dedicarme a outras actividades. Non tiven ocasión de facer con el longas singraduras pero pasei intres ditosos deixándome levar polo vento. Houbo  unha noite do cru inverno con tremenda treboada e brutais refachos na que non descansei pensando no meu barco. De madrugada vin que non estaba no seu amarre e viñeron a min os peores agoiros. Rachara un elo da cadea do fondeo e foise á garra coma un barco fantasma, fora da ría, ata que rematou esnaquizado nas inmediacións de Caneliñas a mercé da ondada. 

Foi como se lle pasara unha manada de elefantes por enriba.  Non quixen ver a desfeita, e cando un grupo de amigos achegáronse ao lugar do sinistro ao día seguinte, comprobaron con certo asombro que roubaran o motor da esnaquizada bancada.  Os piratas de terra andaron ávidos a facer rapina. En puridade  a miña experiencia mariñeira non foi dabondo edificante, mais ben algo traumática, pero iso non influíu para que a miña atracción cara ao mar decaera o máis mínimo. Logo daquel sinistro  nin se me pasou pola cabeza repetir a experiencia de volver a facerme cun barco: cheguei á conclusión que o mellor é ter a un amigo que dispoña dun e que che convide de vez en cando a facer unha singradura. Pero de momento me conformo con ver dende a miña ventá os barcos que entran e saen da ría, e me traslado co pensamento á ponte coas mans no temón disposto a cruzar os mares que non cheguei navegar abordo do meu veleiro. É un xeito tamén de singrar, non si?