O Goberno levará de novo este martes á axenda do Consello de Asuntos Xerais da UE a súa petición de que catalán, eúscaro e galego sexan recoñecidas como linguas oficiais da Unión a cambio de asumir a factura deste cambio; un asunto que os ministros abordarán por cuarta vez este semestre a pedimento de España pero sobre o que non haberá decisión porque seguen pendentes as análises legais, prácticos e financeiros que o resto de socios reclaman para examinar o fondo da cuestión. Aínda que inicialmente figuraba na axenda como un punto para adopción, finalmente limitarase a un "intercambio" de puntos de vista no que España fará valer os seus argumentos de que o status das tres linguas cooficiais é un "caso único" na Unión Europea que non pode ser extrapolado a outras rexións, explican fontes europeas.

 O Goberno, que ata o momento non presentou unha estimación clara do custo que tería a oficialidade das tres linguas, trasladou ao resto de delegacións que España asumirá a factura, a pesar de que a inclusión dun idioma no regulamento que recoñece as linguas oficiais da UE e regula o seu despregamento supoñería segundo as regras que o custo correría a cargo das arcas comunitarias. Estimación A Comisión Europea ha presentado unha breve estimación "preliminar" que se basea na experiencia de Irlanda co gaélico e apunta un custo anual de 44 millóns de euros por lingua, o que no caso español elevaría a contía a polo menos 132 millóns de euros por ano. 

Con todo, Bruxelas avisa no seu informe de que o cálculo non tivo en conta ningunha das especificidades do caso español porque non ten os detalles e que esa avaliación de fondo levaralle "uns seis meses" a partir de que os Vinte e sete adopten unha "posición formal" sobre a cuestión. Neste sentido, os servizos comunitarios apuntan na súa análise preliminar que será determinante para o impacto financeiro o réxime transitorio que expón España para introducir primeiro o catalán e deixar para máis tarde o eúscaro e o galego.

Dependerá tamén, por exemplo, da bolsa de tradutores e intérpretes capacitados para traballar na Unión Europea nestas linguas, das bases de datos sobre terminoloxía que existan. Ata o momento, ningunha delegación expresou o seu rexeitamento de plano a explorar a modificación do regulamento pero si foron numerosas as que deixaron claro as súas dúbidas polo temor a que abra a porta a un efecto cachoeira entre outras rexións europeas e tamén se resistiron a entrar nun debate de fondo mentres non haxa sobre a mesa informes detallados das consecuencias legais, prácticas e financeiras do cambio. España, en tanto que presidencia de quenda do Consello da UE durante este semestre, tivo a potestade de marcar a axenda das reunións dos ministros ata este decembro, o que lle permitiu manter o punto na orde do día entre setembro e decembro a pesar de non contar aínda cos ditames que lle piden outros socios. 

Argumentos do Goberno 

Nun intento por gañar apoios antes da reunión, o ministro de Asuntos Exteriores, Unión Europea e Cooperación, José Manuel Albares, remitiu recentemente un documento aos embaixadores de España en todos os países da UE cos argumentos que teñen que esgrimir nestas capitais para solicitar o seu apoio para que se recoñeza a oficialidade de catalán, eúscaro e galego. En concreto, exponse que a lingua sexa orixinaria dun Estado membro, o que excluiría por exemplo o ruso que se fala nalgúns países, e que conte con recoñecemento constitucional nese Estado. Así mesmo, para poder conseguir a oficialidade na UE, a lingua en cuestión ten que ser de traballo no Parlamento nacional, algo que xa cumpren agora catalán, eúscaro e galego no Congreso e o Senado. 

Tamén debe cumprirse co requisito de usarse durante máis de 10 anos nas institucións europeas en base a acordos administrativos entre as mesmas e o Estado membro, algo que xa ocorre coas tres linguas cooficiais, e que os tratados da UE traducíronse á devandita lingua e depositouse unha copia certificada nos arquivos do Consello. Por último, o Goberno expón que o Estado membro que solicite a inclusión no regulamento lingüístico da UE dunha lingua debe comprometerse a asumir todos os custos derivados do uso da mesma, como xa fixo España.