Hai libros que, polas circunstancias históricas, acaban sendo sagrados. Moitas veces son enarborados como autos de fe e, curiosamente, poucos os leron realmente e, menos, son capaces de facer unha práctica coherente coas “ensinanzas do mestre”.

Así acontece co “Sempre en Galicia” de Daniel Rodríguez Castelao. Permítanme contarlles que hai case tres décadas fíxenme coas súas obras completas na edición de Akal e este bautizado oficialmente como o seu ano, fixo que volvera – outra vez – a el, revisando as miñas notas e marcas estampadas nas súas páxinas.

Castelao ministro do goberno de España no exilio, presidente do Consello de Galicia, principal promotor do Estatuto de 1936 e, polo tanto, raíz do actual Estatuto galego, Castelao contra o racismo e a xenofobia. Este defensor da autonomía, da república e unha das principais figuras do federalismo español, merece un maior respecto. A mitificación, veña de onde veña, supón baleirar a súa obra de contido. Convertelo nunha marca comercial.

Achéguense aos seus textos. Fagan unha reflexión limpa e sen prexuízos. Achéguense ao “Sempre en Galiza” sen sectarismos, pero tamén ao conxunto da súa obra narrativa, teatral e aos seus diarios de arte. Paga a pena.