Desde que me mudei a vivir ao Burgo de Culleredo –ao pé do espléndido paseo que bordea o río Mero na súa desembocadura– adoito baixar diariamente mercar o pan e mais algún outro produto alimenticio que poida precisar, tal como patacas, algunha verdura, plátanos... Fágoo nunha pequena tenda na que, no tempo en que o covid nos invadiu e nos fixo compaña de xeito perigoso, por razóns de seguridade, se decidiu que os compradores entrasen de un en un. 

Como o sistema funcionou ben –porque quen ten que agardar na rúa está protexido por un amplo soportal– mantívose cando o nivel e a perigosidade dos contaxios minguou. Mais, de cando en cando, a fluidez no despacho vese alterada por algunha –raramente algún– cliente que se pon a darlle ao pico sen ter en conta a xente que está agardando a súa quenda. Moléstanme moito eses detalles de falta de consideración, que non son cousa de xente maior –o que, ata certo punto, podería ser desculpable–, senón de persoas novas, que van gastar o tempo á tenda como poderían ir tomar un café ou xogar ao pádel, sen preguntarse se os e as demais usuarias terán présa ou cousas mellores que facer que agardar. 

Con todo, a maior parte da xente acostuma a falar o necesario ou pouco máis, mesmo se non houber ninguén á espera. O que, como non somos túzaros, non significa que non se dialogue coa propietaria da tenda mentres te está a atender. Así, o mércores, á vista dunha foto nun xornal na que o rei de España lle ofrece o brazo a seu pai, como apoio –á saída do funeral de cabodano de quen foi rei de Grecia ata abolición da monarquía, celebrado na capella de San Xorxe do castello de Windsor–, pregunteille á tendeira, se ese xesto significaría que o emérito xa devolvera a millonada que, presuntamente, arrecadou de xeito un tanto opaco. Esbozou un sorriso e inqueriu: –Ti cres?

Logo, xa na casa, lembraba o mal que o pasara, sendo cativo bastante pequeno a raíz de apañar un cravo –de custo inferior a 1 peseta– que atopara tirado nun corredor do colexio, onde había unha pequena obra. Hoxe paréceme unha solemne bobería, mais nesa altura semelloume que se trataba dunha apropiación indebida, dun roubo, dun pecado e por iso durante un par de días andei debaténdome entre deixar o cravo onde o atopara e acabar coa historia e confesarme –daquela era crente–, para que o cura me absolvese. Mais, como, segundo me explicaran, só había absolución se se devolvía o roubado, con grande dor de corazón, optei pola primeira das posibilidades, ficando a remoer a dúbida de se tamén me debería confesar. Un horror aquela tortura ás crianzas argallada polo nacionalcatolicismo fasciofranquista.

En calquera caso, é moi cómodo iso de confesarse –e xa está– cando se comete calquera tipo de tropelía. Ademais, nestes casos de presuntas apropiacións indebidas, os pecadores –moi relixiosos eles– non adoitan devolver nin un can, a non ser por obriga da xustiza, non pola da fe. Os que non cremos en nada que teña que ver con relixión ningunha témonos que conformar con nos rexer pola nosa conciencia. E abofé, ás veces, é complicado.