É  a chamada Lei se Segredos Oficiais que a min me preocupa como cidadán de a pé porque non entendo o empeño que as altas instancias teñen en teren arcanos co pobo soberano. Ou é que non somos pobo soberano e seguimos a sermos miñas xoias ás que se nos ocultan certas cousas que só entenden aqueles que as ocultan?. Polo que se ve cumpre que non saibamos certos temas que afectan directamente ao noso devir porque somos masa manipulable, para moldear  a gusto do consumidor. Xa vimos como se nos ocultou parte da nosa historia e como personaxes que foron nefastos, a golpe de lavado permanente, remataron aparecendo ante nós como elementos impolutos enchidos de dignidade. Calquera que estea minimamente preocupado ou que sinta certa curiosidade polo que acontece ao seu derredor vai ter que esperar sentado unha morea de anos para saber que cousas son as tan reservadas. Algúns non o saberemos nunca porque xa estaremos, como di un amigo meu, na outra banda do río. Entre tanto podemos especular e facer conxecturas porque os historiadores terán unha morea de atrancos para coñecer e divulgar a verdade da nosa historia máis recente namentres non se derogue esa lei franquista de 1968. Ocúltasenos o noso pasado ao non poder acceder aos arquivos gobernamentais sen ter en conta que somos consecuencia del. Pero bo, nalgunhas cousas que concirnen, por exemplo á monarquía, podemos preguntarlle a Bárbara Rei que ten información de primeira man, un arquivo vivinte. Pero a vedete non está para contar, agás os cartos que o goberno lle pagou (máis de tres millóns de euros), coa aquiescencia de Aznar e Felipe González, por estar calada, e a súa relación con Juan Carlos I pasou tamén a ser un segredo de Estado.

Os segredos de alcoba, os que saen a relucir debaixo das sabas nas noites de branco satén, son cousa que a ninguén lle interesan, pero si importan outros como os relacionados co golpe de Estado do 23F. As famosas gravacións que puxo en circulación o fillo da “artista” apuntan á implicación do rei “campechano” nese atentado contra a democracia xunto ao seu valedor Alfonso Armada. “Palabra de honor, me río, cariño, de Alfonso Armada: se pasó siete años en la cárcel y no ha dicho una palabra, en cambio otros...” O rei dixit.  Que sabía Alfonso Armada sobre o papel do rei no golpe e non dixo nin pío? PP e PSOE votaron en contra da desclasificación deses papeis, malia teren pasado xa os 35 anos que marca a lei 9/1968. Máis tempo de silencio cómplice. Eles saberán, e nós non saberemos, claro, por non perder a costume.