Ser humorista non é o mesmo que ser cómico. Esta cuestión, descoñecida para o común dos mortais, non o é tanto para dous das figuras máis coñecidas do panorama galego, e tamén nacional.

Carlos Blanco e Xosé Touriñán son unha parella que sabe traballar en equipo, é máis, o secreto da popularidade quizá este aí, en que son amigos. Teñen unha cousa en común: nunca pensaron que se ían dedicar a este campo. O primeiro tiña claro cal era a súa vocación, e é que ser o Papa conleva unha responsabilidade que se crea desde ben pequeno. O segundo, conformábase con xogar algún día na Deportivo –cousa que aínda non descartou dentro do seu futuro profesional–.

Esta simbiose que se dá tanto fóra como dentro do escenario fai “que todo sexa máis fácil. É máis cómodo, intelixente por parte dos dous. Se non fose así sería imposible de facer. “Unha bendición, falando de papas”, comenta, entre risas Touriñán.

“Só traballo con amigos nos últimos anos, porque o mellor que che pode pasar na vida é facer o que che gusta con xente que admiras e queres. Sobre todo, hai unha cousa bastante complicada como é a química e, cando esta surxe no traballo non suma, multiplica”, engade Blanco.

Este fenómeno non sempre se dá entre xente que mantén unha boa relación pero, neste caso, hai que sumar unha amizade “que facilita todo. Unha xira son moitísimas horas xuntos”, recoñece o que puido ser primeiro do Vaticano.

Pasan o día entre “como vai Andrés” e “que tal esta Lois” –os fillos– en bambalinas de toda a xeografía, polo que consideran “fundamental” que “che apeteza ver á persoa coa que traballas”.

Os días malos

Sen dúbida, este é un factor importante que tamén se deixa entrever entre os momentos máis íntimos que eles comparten. Facer comedia pode parecer sinxelo pero todos teñen días malos, tamén os futuros dianteiros do equipo branquiazul.

“Subirme a un escenario ou cando estás en directo na televisión, é sanador. O mundo párase e é como estar noutra dimensión”, comenta Touriñan.

Así, durante unha hora –multiplicado polos catro pases que farán esta fin de semana no Pazo dá Cultura e para os que venderon todas as entradas–, hai unha pausa. “Por un momento cúrache as feridas”.

Blanco, que decidiu subirse ás táboas dalgún escenario en momentos de perda moi importantes na súa vida, engade que sempre está o factor do público. “Cando a xente entra, séntela. Estamos no camerino e escoitas entrar a 1.000 persoas. Aquí a adrenalina dispárase e non hai adrenalina que valla”.

Vilagarcía de Arousa acolleu unha das súas representacións –xusto despois de despedirse dunha das súas mellores amigas– “e foi precioso”, comenta. “Soamente mandei un bico ao ceo por ela”.

“Hai poucas cousas máis satisfactorias que facer rir”, comenta o dúo. “O que buscas é divertirte e, desde o escenario, compartir isto co público durante o tempo que dura o espectáculo”.

No relativo ao idioma, este só é unha barreira se así o deciden os asistentes. “Se nós provocámosche gargalladas e gustas do que contamos, é que dentro de ti está metido”. A pesar diso, como para todo, sempre hai detractores, “pero ninguén se levanta e marcha”.

“O público consome todo tipo de arte en galego porque gusta. Non é un problema traballar no noso idioma”, comenta Touriñan, e non só iso, é que o “humor do país” funciona fóra. Así o acaba de demostrar o coruñés, cun espectáculo ante 12.000 persoas en Madrid, o que demostra que é hora “de quitarnos ese complexo de enriba”.

Unha viaxe

Despois dun incidente cunhas bombas de palenque en Santa Comba que deixaron sen funcionamento á primeira nave que se dispuxo para abandonar a terra ante unha inminente apocalipse, a historia da Arteixo II contouse onte por primeira vez en Narón, nunha sala a rebordar na que ninguén quedou sen a súa ración de risa grazas ao show “Somos criminais e punto final”.

“Eu quería ser actor en serio, de feito rexeitei durante moito tempo ese don, o de provocar a risa”, comenta Blanco. Máis tarde chegou á conclusión de que “quen sabe facer rir, sabe facer de todo, pois isto é o difícil”, comenta.

“Hoxe (por onte) morreron 19 nenos en Gaza, desapareceron 35 persoas nunha patera antes de chegar a Canarias, polo que facer chorar non parece tan complicado se te pos na pel destas persoas”. Por iso son cómicos –acepción favorita de Blanco– “pois engloba todo”. Touriñán, comparte esta visión, xa que el tampouco “imaxinara nunca que valía para isto”, confesa.

“O que fixen foi xogar. Fixen teatro no instituto e aquel aplauso xerou unha sensación que te engancha. Escolleume a miña profesión a min”, explica. A el tamén lle encanta “crear, producir e liar”, comenta, ao que Blanco asegura, sempre entre risas, que “sobre todo a última. Sempre hai propostas e ten unha gran capacidade de traballo”.

E é que este non é máis que o plan B por se os directivos do Deportivo deciden non contar con el nun futuro no que as táboas xa non sexan o seu lugar. “No momento no que deixas de sentir a emoción, o formigueo, haberá que baixarse das táboas, pero por iso mesmo creo para que se suban outros”. Por agora, queda o presente, antes do debut no céspede e o ascenso eclesiástico, que se goza nos escenarios.