Hace solo unos días que se producía el traspaso de carteras al frente de la presidencia de Parkinson Ferrol. “Xa tocaba relevo”, asevera el nuevo responsable, Óscar González, después de más de un lustro en el que la entidad ha estado bajo la batuta de Benito Rey Seijo.

González explica que llegó a la presidencia “case sen querer”. “Levo diagnosticado de párkinson catro anos”, añade, “pero estou na asociación desde hai tan só cinco meses, son o novato aquí, pero precisaban savia nova e eu, que me acabo de xubilar, decidín dar un paso ao frente e colaborar coa entidade”. 

Sostiene que su principal misión ahora mismo es hacer visible el trabajo que se hace desde la asociación, la importancia que tiene para las personas que padecen párkinson como él. “Moitos non saben da nosa existencia, así que espero poder cambiar iso e dar visibilidade ao que se fai desde aquí”, apunta. También quieren llegar a un mayor número de usuarios. “Hai unhas 500 persoas diagnosticadas de párkinson na contorna e nós temos uns 40 usuarios, polo tanto hai moita xente que non nos coñece”, sostiene. Además, señala que “cantos máis usuarios, máis posiblidades de facer cousas. A idea é poder organizar tamén saídas, clases de hidroterapia etc, pero o certo é que vivimos de subvencións e das cotas dos socios, así que cantos máis sexamos, mellor nos irá a todos”.

González recuerda que llegó a la asociación tras conocer de su existencia por internet y se acercó a pedir información. “O neurólogo xa che di que canto máis te movas e máis rehabilitación fagas, mellor para retrasar o avance do párkinson, e por iso decidín vir á asociación”, afirma.

Shock inicial
 

Asegura que la enfermedad se identifica “co tremor, pero é máis problemática a rixidez, a falta de equilibrio, problemas na marcha, coa fala, a deglución... Hai moitas cousas e aquí traballamos todas as áreas para mellorar todos os síntomas e frear dalgún xeito o avance do párkinson”.

El presidente de la entidad considera que mucha gente es reacia a acercarse a la asociación. “Eu ao principio tamén o fun porque nun primeiro momento pensas que este pode ser un lugar no que vas atopar xente moito peor do que estás ti e non o queres ver, prefires non saber ata que, como me pasou a min, te dis a ti mesmo: teño que facer exercicio, coidarme e mirar o mellor para min, e aquí poden axudarme”. También añade que a mucha gente, como a él mismo le pasa, “non se nos nota o párkinson”. Asimismo, asevera, “nós, os enfermos, temos que poñer todo da nosa parte, polo noso ben, e vivir sen pensar demasiado na enfermidade porque ela vai seguir o seu camiño e non vale de nada darlle voltas”.

Recuerda Óscar González el shock inicial que supuso para él el diagnóstico. “No meu caso a enfermidade comezou cun tremor de man, non sabía o que era, xa que iso non sae nas analíticas”. Añade que, una vez asumido, “sabes que a enfermidade vai evolucionar e desde o minuto un propúxenme facer todo o que estivera na miña man para retrasar os posibles síntomas e, iso si, mentres non cheguen, disfrutar, non deixar de facer nada, o párkinson a mín no me frea, está ahí, e vou vivir con ela o mellor posible, xa que igual ao cabo de dez anos temos unha cura ou chega outra enfermidade que me leva por diante. Hai que pensar menos no problema e vivir o mellor que se poida. Eu sei que teño que convivir con este problema, pero non vou deixar que o párkinson domine a miña vida”, asevera.

Servicios
 

El local de Parkinson Ferrol (Estrada de Castela, 64) está abierto de lunes a viernes de 9.00 a 14.00 horas con personal en la oficina que se encarga de ofrecer información, o bien a través del correo electrónico (parkinsonferrol@yahoo.es). Sobre las cuotas, explica su presidente, hay que hacer un pago de 120 euros al año. 

Además, para poder hacer uso de las terapias hay que abonar solo 60 euros al mes, pudiendo acceder a todas ellas. “Eu veño dúas veces á semana e fago logopedia e fisioterapia nas dúas sesións”, asegura el presidente. Asimismo, explica, las profesionales de cada servicio hacen una valoración previa a fin de formar grupos homogéneos. A falta de añadir nuevas terapias, a las ya citadas hay que sumar psicología y estimulación cognitiva. “Pese a que estamos ante una enfermidade dexenerativa que non ten cura polo de agora, o exercicio físico constante e os tratamentos permiten acadar unha vida o máis normal posible, por iso é importante acudir a nós tan pronto como haxa un diagnóstico", subraya Óscar González.