Coida no monte, no alto da serra, a un rabaño de ovellas de raza Ovella Galega, era da asociación Asovega, que ten sede en Ourense e aglutina a criadores de ovino das catro provincias galegas. Este home gandeiro, tamén coida das súas trece vacas de raza cachena. Trece vacas e trece becerros ou como din noutros sitios, trece cuxos, cada ano, alimentados con leite da nai, con pasto do prado e nada máis.

Alí, no alto da serra, cunha lixeira e sinxela placa solar carga o seu móbil de última xeración e a través deste aparello contacta, por videochamada, coa súa clientela amiga e ofértalles o año ou o xato que acaba de nacer. Ponlle o nome que quere o comprador e con ese nome abre unha ficha que vai á base de datos, con tódolos detalles, coa foto da nai, do recentemente nado animal vendido, co número da chapa de identificación e con outros detalles importantes sobre a súa alimentación.

O pastor coida dos años e dos becerros e conversa a diario con aqueles que queren adquirir boa carne de ovino ou bobino, da que alimenta e fortalece o corpo e o espírito, a ledicia, a irmandade e a concordia. 
O pastor colocaba un microchip nunha orella de cada animal e así, tanto el como os compradores, podían seguir, paso a paso, os andares do seu año ou do seu becerro, coñecer o seu estado de ánimo, velas súas correrías matinais e desfrutar delas. Velos cornos das cachenas e fuxir correndo para lonxe da pantalla ou acariñarse coa la daquelas ovellas, todas de raza galega.

A informática é alma da explotación. Cun solo clic, o pastor fai a feira, contrata o matadoiro, o transporte dos animais e da carne, fai o seguimento dos tratamentos recomendados polo veterinario e controla o tempo, sen necesidade de saír a ventá para saber de que lado corre o aire. Agora vai matricularse nun curso universitario a distancia, para especializarse en pastoreo dixital, para poder controlar o rabaño dende a sombra dun piorno, para vixiar e escorrentar aos lobos e á outra bichería.

Un veciño do moderno pastor, daqueles que de mozos indicaban o remate da romaría con aturuxos dende  o outro lado do río, está desgustado con tanto avance e quere abandonar “a ditadura da técnica e da telemática”, para vivir á marxe da presión e da represión dos que queren facer da vida o seu negocio. A Tía Manuela, presenta dúbidas, “agora que todo vai a golpe de clic, non sei a onde iremos parar. É unha mágoa, pero a xente non fala, non se comunica nin se entende”. Será verdade?