Din de min neste libro, tan fermoso, tan honesto, tan cheo de verdade, Bibi, que estiven contigo ata o remate da túa historia. Ata a fin da fin. E eu penso que non minten. Que fomos amigos desde aqueles días de xazmíns bravos no Mercantil, do Toral, baixo do Atlante que ameazaba caer, dicían, cando pasaran pimpíns en materias de cama, non sei. Ti eras o vocalista de “Los Thanos” e eu estudante de primeiro de case todo. 

Neste libro, tan fermoso ata esa bágoa vella/ revellla que me oprime o pescozo como un adival, Bibiano. Cambiar para ser un mesmo (Editorial Galaxia, 2025), estás do principio á fin. Estás, estades, ti, Tino, Lupe, Dona Berta e a sombra fuxidía de Don Adonis; coido que o espreitáramos unha noite por Vía Cambre, e ti dixeras algunha das túas famosas brincadeiras. 

Non sae en cambio aquela rapaza, MCZ, con quen andiveramos nun “pas a deux” cáseque como intercambio. Tampouco Camarón de la Isla, faquir total, con quen batéramos en Madrid, Plaza de Santa Ana. Se cadra a mesma noite en que bebéramos con Pucho Boedo ata facer mar do Manzanares anano, non sei. 

E dígoche, camarada, que o libro de Carlos Rego é unha virgallada, que explica polo miúdo o que foras, o que es. O melloriño non só da Nova Canción Galega, a súa faciana pop-rock, o folc grande, o de Miro Casabella, senón da cousa peninsular nos setenta-oitenta. Que logo te botaras a un lado, as túas empresas, o Kremlim, a máis rechamante, é outro cantar. Tan ben explicado por Rego. A quen temos de agradecer que non se poña de lado, que non mire de esguello, o teu percorrido humano e artístico. Coas súas luces, con todas as sombras que non deixaron de asombrarnos. 

Eu, agora que vén a conto, digo que a túa versión de “Negra Sombra” ten moito máis que un aquel. E lémbrote con amor, camaradiña, desde hai tanto na Estelalba onde van os gatos bos, os cansiños líricos e a xente liberal, por xenerosa, coma ti, que veu a deste mundo a darnos alegría. 

Lin o libro que fala de ti polo miúdo coa emoción cinguíndome o colo con garavata de seda. E dígoche, Bibi, cabroncelo, que coa túa morte temperá non fixeses senón atrancar aínda máis este camiño pedregal que chamamos vida. Que sen ti as cousas son moito máis acedas. E aborrecidas. Que botamos en falla as túas aparicions súpetas de home brincallón e afoutado. O que reflicte moi ben este libro exemplar. 

Da cruz á data. Do rapazolo que ía co seu irmán, o Tino, buscar auga e cantaban e cantaban. Ao comunista. Ao empresario que nunca perderá o paso do traballador que non cesa. Que aí segues, Bibi, amor, na nosa Estelalba, a da mente, a labourar arreo. Como en Celso Emilio. Outro que segue aquí. Bicos, patronsiño. Seguiremos.