Bos días e bo ano, amigos lectores! E lectoras, naturalmente! Como están, vostedes? Aquí, por onde a paisanía vai paseando cos rios de sol no carrelo, parece que fai moito frío, uns levan a chaqueta abrochada de abaixo a arriba, outros andan como encollidos, tristes e eles mesmos escoitan o bracuñar dos seus dentes. Uns dentes resistentes, adaptados e acostumados a morder as codias do pan centeo. A xente, toda a xente vai abrigada e, ao anoitecer, pasa por diante das casas, ao calorciño das lámpadas que alumean en mil cores.

Son os fríos propios de decembro, xaneiro e febreiro, os fríos da invernía que vai e volve, como volven na primavera as andoriñas. Na primavera ou cando teñan que volver, dependendo do lugar onde queren seguir lucindo o negro de arriba, o branco de por baixo e a súa testa vermella. Son fermosas e loitadoras. Os científicos din que poden percorrer tres mil quilómetros, sen présa, devagar, parando para recoller insectos, comer e seguir. Chegar e, cando cambie o tempo, volver.

Milleiros de luces en milleiros de lugares artificialmente iluminados. Iso é o que hai, o pouco e moito que hai. Uns enfádanse polos ruídos, pola claridade esaxerada, polas rúas descoidadas, aínda que floreadas. A outros parécelles pouco, querían máis potencia luminosa, máis voltaxe, máis tensión, máis sen razón e moito máis ruído.

Hai no cadro de mando quen quere moito ruído, estrondo e confusión, para tapar ou esconder as belezas da música, do diálogo sosegado e do bo cantar. Para impedir a beleza de falar e acordar. Meus amigos, nestes tempos de tránsito, o silencio e o calar teñen unha bonitura infinita.

E, canto hai que calar! Os meniños das aldeas das montañas de Galicia tiñan medo daquel home apalpador, que baixaba para ameazar e asustar aos que non comían. Tocáballes na barriga e se non comeran o caldo (outra cousa non había), levábaos no seu saco escuro, un saco de raias feito da tea raiada dun xergón vello. Agora todos caladiños. Nas aldeas non hai nenos e onde os hai están ben mantidos.

O apalpador, como di a Tía Manuela, “xa é outra cousa. É un axente comercial, un promotor das multinacionais do plástico, un defensor do consumismo”. Apálpalles o ventre ou o traseiro aos nenos e manda que lles compren regalos. Pola súa casa, pasou o apalpador ou a apalpadora?

Neste ano que comeza a súa andadura, seguiran avanzando os cambios. Esperemos que sexan para ben e que os desexos de solidariedade e de paz sexan realidade. Manteñamos a esperanza e sigamos camiñando.