Onte cheguei á casa co mal sabor de boca que me deixou a derrota do Racing fronte ao Deportivo. E non tanto pola derrota en si, que adoita afectarme pouco se é merecida, como polo xeito en que se produciu: un clamoroso erro defensivo dos que poucos pasan na vida. Porque un 0-0, que non un outro resultado de empate, sería o tanteador que mellor reflectiría o acontecido no campo da Malata. Como teño contado nestas liñas en máis dunha ocasión, nos últimos enfrontamentos acudía ao campo totalmente relaxado, porque tanto me tiña que gañase un coma outro. Non en van fun socio do Deportivo moitos anos, case tantos como do Racing. O Racing foi o meu primeiro equipo e véndoo é como aprendín a entender o fútbol. O Deportivo, que veu despois, brindoume o mellor xogo que, de xeito continuado, vin na miña vida. Aquilo era un espectáculo pouco esperable nunha cidade pequena. Tan así foi que acabou para non volver. Porque, téñoo moi claro, non volta. Onte -e xa me pasou o mesmo no partido da primeira volta en Riazor-, pola contra, fun á Malata relaxado, iso si, mais desexando ferventemente que gañase o Racing. Non puido ser e outra vez será, que outra vez, aínda que non sei cando, vai haber.

Sempre que hai partidos Ferrol-Deportivo lembro algún episodio da infancia que quedou ben gravado no maxín. Nunhas poucas semanas cumpriránse 61 anos dun encontro decisivo para un posible ascenso do Racing. O domingo 26 de abril de 1964 xogábase no Estadio de Riazor o derradeiro partido da temporada de terceira división.

Era, como dixen, un encontro determinante, ao que o Racing chegaba en segunda posición e un empate lle bastaba para se meter na fase de ascenso a segunda. O Fabril era terceiro e só lle valía a vitoria para acadar esa segunda praza. Xa que logo, houbo moita xente -de cinco mil siareiros falaba a prensa- que decidiu achegarse á Coruña por diferentes medios. Mesmo xogándose a vida, como lle aconteceu a catro rapaces do Muelle -de entre 14 e 10 anos- que decidiron ir a remo nunha chalana. A embarcación comezou a facer auga e á altura do Seixo Branco, onde o faro de Mera, decidiron botarse ao mar e tentar gañar terra en zona complicada. Finalmente conseguírono e a cousa non pasou dun tremendo susto, porque a embarcación apareceu ben lonxe, na zona do Prioriño.

Bastante máis sensatos, foron outros cinco rapaces –Vicente Araguas, Juan Manuel e Jorge Mejuto, meu irmá Santi e eu mesmo– que aló foron para a Coruña nun autobús fretado pola OJE. Ademais da ilusión de que o Racing acadase a fase de ascenso, portaban unha cativa pancarta de papel -tempos de escasezas aqueles- coa seguinte rima, da autoría do Araguas: “Eres iluso, Fabril, por Dios, vaya desatino, / pretender ganar al Racing / sin Orellana ni Tino”. O de Orellana facía alusión ao vigués que arbitrara o encontro da primeira volta en Ferrol, que gañara 1-2 o conxunto coruñés. “Falló el señor Orellana en toda la extensión de la palabra y, claro está, el Reglamento que no supo aplicar en ninguna de sus intervenciones”, dixo algún xornal, se ben admitindo que esa actuación arbitral non servía para xustificar a derrota, derivada dun pésimo partido do Racing. O de Tino referíase a Larraz, que era arxentino, en rima con desatino, do que se dicía que podería xogar con Fabril, o que non aconteceu.

Cómpre dicir que fomos e volvemos nun bus, mais o resto do tempo, fóra e dentro do estadio, andamos ao noso ar. Con entre trece e once anos. Tempos.