Sentouse na esquina da parede da esquina da leira, daquela pequena horta urbana, que lle tocara por sorteo municipal e, dende alí, miraba como medraban as plantas que el plantara. Ao mesmo tempo que miraba, lembraba como eran as cousas cando el era mozo, cando araba agarrado á rabela do arado. Estas leiras ou hortas urbanas repartidas pola xeografía galega son como unha lambetada, como un “querer sen poder”, como “un ter e non ter nada”. Son como un entretemento, unha distracción para algúns que pretenden labrar a terra sen saber que queren plantar nela, sen saber que poden ou deben sementar, sen saber que non saben.

El estaba alí tranquilamente sentado. Escoitaba aos paxaros cantar e sentía o nacer das herbas. Dun día para outro, víanse medrar e medraban. Medraban os amorodos, as verzas, as remolachas, as leitugas e as cebolas no ceboleiro. Sentado na parede fronte á sacha, que agardaba cos seus dous dentes e o mango limpo. Que estaría esperando aquela sacha, limpa toda ela, aguzada e preparada? Ninguén sabe nada. Alí estaba e alí segue, esperando outra mellorada.

Os horticultores novos andan despistados, non lles preocupa o minguante, nin o crecente, nin se fai frío ou calor. Se a terra é redonda ou non, tampouco lles importa. Non lles interesa o prezo das cousas, nin as características da súa compra, aínda que sexa unha compra boa. Alí van todos sosegadamente a plantar ou a ver como os outros plantan, a sementar dentro ou fóra do tempo da sementeira. Manzanilla estomacal naquela veira; lavanda, naquela outra; o perexil, que é da familia das umbelíferas, pola parte do sollío. Herba luísa, co seu aroma, pola leira toda, mesturada coa albahaca, co tomiño e o romeu, coa salvia e co ourego dos chourizos. As verduras, legumes e hortalizas poden plantarse en calquera sitio.

Os concellos expropian e reparten a terra das hortas entre moitos que queren cultivar e ter produto ecolóxico, comida vexetal e sa, liberada das pestes e dos funxicidas. Os expropiados, cando ven as silveiras medrando nas hortas que foron súas, non dan creto, pensan que viven nun mundo ao revés. Outra vez están equivocados, non son quen de observar a realidade. Os novos cultivadores, labradores da terra urbana e vestidos con luvas de seda, entenden que poden ser felices sen a aixada. Outros cóidana e abrázana, saben que a horta é parte da alma súa. A Tía Manuela insiste, “cadaquén ao seu e no seu tempo”.