La especialista en Medicina Interna del CHUF, Sabela Sánchez Trigo, fue una de tantas profesionales que luchó contra el virus con las herramientas de la medicina, salvando vidas y lamentando muchas muertes 

-354 fallecidos por covid en la zona–, y enfrentándose a un virus desconocido para el que nadie estaba preparado.

Hoy, cuando se cumplen cinco años desde que se decretara el estado de alarma la situación nada tiene que ver con la vivida entonces. 

“Non se pode dicir moi alto, pero as estatísticas están aí, desde logo nas cifras deste inverno rexistradas polos sistemas de vixiancia de infección respiratoria vese claramente que estamos no mellor momento desde que comezou a pandemia”, afirma la facultativa. 

Sánchez Trigo sostiene que los datos de esta baja incidencia, cinco años después, se debe “ao éxito das campañas de vacinación durante todo este proceso”. Así, añade que “a mellora non foi inmediata, claro,  pero estas cifras tan baixas son debidas a que a poboación hoxe ten unha inmunidade moi elevada e practicamente o 100% da mesma presenta un certo grado de protección e iso fai que a infección, probablemente, sexa máis leve e, polo tanto, pase máis desapercibida”. 

Así, añade que “probablemente o que está acontecendo non é que o coronavirus sexa menos agresivo senón que nós, inmunolóxicamente, estamos máis preparados para enfrontalo”.

La internista recuerda que cuando irrumpió el coronavirus en Ferrolterra, “como íamos vendo o que pasaba noutros lugares deunos algo de tempo de facernos á idea... lembro as sensacións de entón, tamén a nivel social, foi algo totalmente inesperado, algo nunca imaxinado, con fronteiras fechadas, rúas baleiras, negocios sen actividade..”. 

Así, precisa que a nivel hospitalario “a situación era moi sorprendente porque o hospital estaba baleiro, non había enfermos doutras cousas”. 

Recuerda que los médicos del CHUF pudieron ir preparándose para lo que podría sobrevenir. “Celebrábamos reunións diarias, informándonos a fondo, valorando protocolos utilizados noutros centros, os tratamentos que, chegado o caso, se lles podía dar aos pacientes cando chegaran... o certo é que cando lembramos o acontecido temos como unha nebulosa na nosa mente, foi unha situación que  esperemos non volvamos vivir”.

También explica que, en su caso, siendo la única de la familia que se dedica a la medicina, “fun a menos perxudicada, porque en certo modo podía saír da casa e falar con outras persoas e ter outra ocupación, e tamén preocupación, isto axudaba a liberar a túa cabeza a sentirte útil nun momento que parecía que ninguén podía facer nada, mentres que tí podías aportar algo”.

Explica que profesionales como ella, que se dedican a las enfermedades infecciosas, se preparan en la facultad para situaciones como la vivida, “hai plans de continxencia e moita teoría sobre pandemias, pero non esperas vivilo aínda que a vida ensínanos que todo pode acontecer".